i even went to a stranger's house with you

a nice day of may: we woke up with the sunlight, i was surprised when i saw you were cuddling with me all night. you got my tshirt on you, you were looking ridiculously handsome without your glasses on. i almost forgot what color your eyes are. i was surprised when i saw your sleep was light. you woke up before me and i woke up because of you.
we chitchatted about art and writers, it was like we never slept. we just kept on going from the point we left. you asked me about men i didn't even hear of: i still don't remember the ones you taught me about. i know so many things about so many famous directors but i don't remember any names.

we went downstairs and smoked. i don't know why but i remember feeling strange and uncomfortable. i didn't know what was gonna happen after that day and that made me nervous when i was sitting on the couch with you pretending everything's normal inside. i wanted you gone immediately or waited for a sharp move coming from you to help me understand even a little bit. but you seemed same as me. maybe your tension affected me.

we went to halic metro station. i wanted to stop for a sec and watch the sea as we walked. so we did. it was may, the weather was warm, i was wearing my pink coat. the sea was wavy, the waves were shining with the reflection of sunlight. the moment i thought it couldn't get any better, you took off your binoculars from your bag and gave it to me, and told me to look at the sea with it. and i did.

it was a holy moment. there were nothing but the voice of birds, the wavy sea, the shiny sun and me: looking at the eternal waves shining like gold. i still remember how they look. and i can still see them any time i want when i close my eyes. i was captivated by the beauty of that moment.

then you took some more pictures of the kids in the sea. we had some kind of brunch somewhere. we walked and kept talking.

then i was going to besiktas, you were going home. we hugged goodbye and separated.

haven't seen you back then. haven't even talked to you properly but that's the way it goes for years now. i don't normally think about you in a daily basis but i know you're special to me. you healed something inside me and i know that day was neither a beginning nor an end. and i don't wonder how it all is to you: i don't mind and i don't wanna ruin the idea of you with knowing my worth to you. but i do wonder if sometimes you think of me too.

oh, sorry i lost the big lighter. but anyways, you didn't even know i had it... lol

günlükler ve giriş biletleri

Hem fiziksel, hem mental olarak 3 ay önceki hayatımdan inanılmaz uzaklaştım; son dönemlerde detoxa girmiş gibiyim: Önceden bulunduğum tüm lokasyonlardan uzaklaştım, çevremde hep olmasına alışkın olduğum insanlar yok ve ben bir tür detoxun içindeyim. Kendimi eroini bırakmaya çalışırken kendini odasına hapseden Mark gibi hissediyorum. Aylardır bastırıp durduğum bütün şeyler gün yüzüne çıkıyor, çünkü şu an bastırmak için yapabileceğim hiçbir şey yok. Olur olmadık yerlerde olur olmadık şeyler için gözlerim doluyor, önceden bana hiçbir şey ifade etmeyen şeyler beni inanılmaz mutlu etmeye başladı- anneme yemek yapması için yardım etmek gibi.

Halledemediğim ve üzerine düşünmeye artık alıştığım her şey hala aklımda, önceden bu düşünceleri kafamın içinde çöpe atardım. Hani düşünürsün ve düşünmekten uyuyamazsın ya, bende artık durum düşünmekten uyuyamamak değildi, benim uykum artık olmuyordu ve yatakta bile durmuyordum. Mutfağa geçip sigara içerdim. Yeniden yatağa geçtiğimde tüm düşüncelerimi siyah çöp poşetine doldurduğumu ve yıldızlarla dolu, karanlık uzay boşluğunda boşluğa bıraktığımı ve onun aşağı düşüşünü hayal ederdim. Bu hayal beni rahatlatırdı sanırım. 

Her şey hala aklımda. Hala üstüne gittiğim halde hiçbir sonuca ulaşamıyorum ama artık yorgunluğun da verdiği bıkkınlık hissiyle duruma alışmış vaziyetteyim, sonunda az da olsa boşverme becerisi geliştirebilmiş bulunuyorum. 

Galiba bu hayattaki en büyük bağımlılığım duygularım. Hayatımdaki her şeye yön veren şey iradem olmaktan çıktı, kelimenin tam anlamıyla duygularımın esiri olmuş durumdayım. İnsanları hayatıma alırken bile başka hiçbir şeyi hesaba katmayıp bana ne hissettirebileceklerine bakıyorum. Bu insan bana ne verir; mutluluk mu, korku mu, heyecan mı, bıkkınlık mı, varoluşun alt notalarını sorgularken hissettiğim o içinden çıkılamamazlık duygusunu mu, yetersizlik mi, çaresizlik mi, tutku mu? Öyle ki, bazı sınıflar geliştirdim bu konuyla ilgili. İnsanların genel olarak hissettirdiklerini, enerjilerinin bizimkiler ile olan bağlantısını ve uyumunu düşündüğümüzde ortaya çıkan birkaç belirgin sınıf var aslında: akorlar gibi.

Her insanın bizim içimizde dokunduğu bazı noktalar var ve bu noktaların birleşmesiyle akorlar gibi kombinasyonlar çıkıyor ortaya. Sen hangi kombinasyonu daha çok seversen, (bu örnekte hangi tınıyı daha çok seversen, gibi) o insanları hayatına almaya daha eğilimli oluyorsun ve diğerleri eleniyor. Birnevi doğal seçilim.

Ama her şey bu kadar basit değil, duygularım hayatımda bu kadar ön planda ama diğer her şey gibi duygular da kalıcı değil. Herhangi bir şey bir gün aşırı sevilirken ikinci gün bir o kadar önemsiz olabiliyor. O halde duygulara güvenip hareket etmek ne derece doğru olabilir?

Geçen yazı düşünmekten kendimi alamıyorum- neler yaptığımı, kimlerle beraber olduğumu, neler yaşandığını. Düşününce inanılmaz güzel bir yazdı ve ben çok farklı deneyimler kazanmıştım: bir anın içindeyken o anın senin için, hayatın boyunca aslında çok önemli olacağının farkında olamamak ne acı. Sana yaşarken gayet sıradan gelen bir günü sonrasında tekrar tekrar düşüneceğini, o güne dönmek için inanılmaz şeyler feda edebileceğini tahmin edememek ne acı. 

Ama en acısı da o anları yaşarken bile arkaplanda bir yerlerde azıcık da olsa bi' tatminsizlik duygusunun oluşuydu. Benim tamamen, purely mutlu olabilmem için ne gerekiyor acaba? Bilmiyorum. Bunun doyumsuzlukla ilgili olmadığının farkındayım ama neyle ilgili, gerçekten hiç bilemiyorum. 

Yaşanan şeyler ve geçen zaman olduğun kişiyi değiştirir mi yoksa onu ortaya mı çıkarır? Kim olduğunu, nasıl biri olduğunu nasıl anlarsın? Hangi durumlarda, hangi davranışınla? Yıllardır sahip olduğun ana bir karakter mi var mıdır yoksa bu her geçen gün değişir mi? İnsan 7'sinde neyse 70'inde de o mudur yoksa bugün bile dün olduğumuz kişiyle aynı kişi değil miyizdir aslında? Artık kim olduğuma, nasıl biri olduğuma, ne istediğime karar veremiyorum. Yeniden ilk ergenlik dönemi sorgulamalarına düştüm ama o zamanlar 14 yaşındaydım ve şu günlerimin hayaliyle kendimi biraz rahatlatabiliyordum. Şimdi neredeyse 20 yaşındayım ve önceden içinde bulunacağımı hayal ettiğim zaman diliminin tam da içindeyim: bu sefer rahatlamak için ne yapmalıyım emin değilim, çünkü 25 yaşımı hayal etmek istemiyorum. 25 yaşında nasıl olurum, tahmin bile edemiyorum. 

Bir şeyleri gözümde büyütmemeye çalışsam da olmuyor. donanımlı, sanatlı, üretken, anlamlı bir yaşam sürmeliyim ve başarıya olan delice tutkumdan vazgeçmeliyim. Bir de net çizgilere. Her şey siyah ya da beyaz olmak zorunda değil. Bir savunma mekanizması olarak kendimi güvence altına almak için her şeyin her zaman net olmasını istiyorum ama aslında her şey iç içe, hiçbir zaman hiçbir durumda hiçbir şeyin netliği/kesinliği yok ve her şey tamamen bizim algılayış biçimimizle ilgili. An itibariyle 7,6 milyar farklı bakış açısı. 

personal implications and explanations of some voids

feels like we're all in a nonstop loop and none of us can really figure out how to get out of it.

carpe diem, yeah, like, okay, live in the moment. you're not living in the past or you don't know what the future holds. you belong to this moment and live it however you want. i get it. but it doesn't mean shit when you realize it's been 4 months and there's nothing that counts, the only that you have is your empty hands when you go to bed.

//

here's a funny irony: everything gets clearer when you draw away, get out of the situation you're in and look at it from the farthest point. imagine you're watching a movie and know both sides of the story: it's just like it. just once in a while, try to get out of your body and look at yourself from there. is it who you really want to be? is it where you want to be at this age of your life? are you getting closer to the person you want to be or are you so far from it that you don't even remember your dreamself?

//
sometimes i imagine myself as a foreign when i travel. it doesn't matter where i am, i can be on the metrobus or the ferry; i forget that i know the route and try to look at the buildings and views as if i see them for the first time. and they look more beautiful to me. seeing something every day makes you get used to it and i hate getting used to something.

//

it's like i've got this love in me that won't be still. love for everything, in general. i fall in love everyday with something new. with songs, with pictures, with writings, with sketches, with people, with buildings, with tastes, even with feelings; i'm always so enthusiastic about the things i love and there are plenty of things i'm in love with actually. that makes me pretty emotional inside and i hate it. i hate getting negative feedbacks about anything because i probably loved something about it back then. that's sick, that's insane, i think it's psychologically not healthy but i can't make it the other way round.

//

lately the same things happen to me when it comes to affairs, it goes like this:

i meet someone, we start to talk and get to know each other, i usually don't adore them but they literally adore me, they tell me all the pretty things they say, they always find me smart and clever, they make me feel good about myself, so i get to know them too (and they usually become thoughtful and have good taste in music lol), sometimes i introduce them to my friends, and then suddenly THEY'RE GONE. like, literally, all of a sudden, they are out of my life. in a second.

just like a slap on my face. before i figure out what's happening, they're gone. why? WHY? WHY WOULD YOU DO THIS TO SOMEONE?

it's getting nauseous and i'm turning into a misanthropic, grumpy woman.